امروز این آیه شریفه را می شنیدم که
«إِنَّ اَلَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ أُولئِکَ اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ رَسُولِهِ؛ فَإِذَا اِسْتَأْذَنُوکَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَ اِسْتَغْفِرْ لَهُمُ اَللّهَ: به راستی کسانی که [برای رفتن] از تو اجازه می گیرند، آنانند که به خدا و پیامبرش ایمان دارند. پس هنگامی که برای برخی از کارهایشان از تو اجازه می خواهند، به هر کدام از آنان که خواستی اجازه بده و از خدا برای آنان آمرزش بخواه؛ زیرا خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.» ﴿النور، ۶۲﴾
جالب اینجاست که می فرماید هر کدام از این امور را که صلاح دانستی اجازه بده اما برای همه آنها که اجازه گرفته اند استغفار کن.
البته آیات درباره امور مهمی است که در همراهی با پیامبر خدا (ص) پیش می آید. اما این استفاده ذوقی را می خواهم داشته باشم که در هر امری که برایمان پیش آید، از امام عصر که حجت خدا بر ماست، بخواهیم رضایت یا عدم رضایت خود را با هدایت عقل و … به ما نشان دهد.
در هر امری از حضرت اجازه بگیریم. اگر بگویید اجازه گرفتن از امامی که مستقیم او را نمی بینیم چه فایده دارد، خواهم گفت: همان فایده ای که اذن ورود به حرم های اهل بیت علیهم السلام خواهد داشت.