به قلم: حجت الله حاجی کاظم
با الهام از بیانات استاد مزروعی
سخن از نماز شد.
استاد از حرف های آسمانی نماز گفت.
از اینکه رکوع و سجده و قیامش، در محضر خداست.
از اینکه تک تک اجزای نماز، جزوی از معراج حق است.
یکی گفت: من گاهی نماز می خوانم و گاهی نمی خوانم.
گفتیم: چرا؟
گفت: گاهی وقت ها از خودم راضی نیستم. قلبم گرفته است و حال نماز ندارم. دوست دارم نماز را با توجه بخوانم.
من نماز را بزرگتر از آن می دانم که با حال کسالت بخوانم. وقتی نمازم بدون توجه است، حالم بیشتر ازهمیشه از خودم به هم می خورد.
استاد گفت: آفرین که دوست داری ارتباطت با خدا زیبا باشد اما خدای مهربان، می دانسته که بعضی وقت ها حوصله نماز نداریم و با این وجود واجبش کرده.
او گفت: چرا باید نمازی بخوانم که حالم را از خودم بد می کند؟ چه سودی در این نماز است؟
استاد گفت: نماز نه تنها داروست، تب سنج نیز هست.
نماز، محکی است برای آنکه دلت را بسنجی؛
متری است که بتوانی با آن فاصله ات با ملکوت را پیدا کنی و همیشه یادت باشد که چه قدر از آنچه باید باشی دور هستی.
همان طور که لازم است گاهی از لطافت ارتباطت با خدا لذت ببری، گاهی هم باید از خودت حالت بد شود تا یادت نرود که باید راه بیفتی.
دیگری گفت: مگر نماز برای یاد خدا نیست؟
گفتیم: آری.
گفت: چرا باید وسط کار و در اوج مشغولیت هایم، وقتی اذان ظهر را می گویند، به سراغ نماز روم؟ چرا اجازه نمی دهند نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را باهم بخوانم یا هروقت از روز که فرصت داشتم بخوانم؟
استاد گفت: کارما در زندگی این است که به خدای بزرگ نزدیک شویم.
کارما این است که رشد معنوی پیدا کنیم.
به همین خاطر، وقتی درس می خوانیم، وقتی درس می دهیم، وقتی مزرعه را شخم می زنیم، وقتی بر روی خون و ادرار بیمار آزمایش می کنیم، نباید یادمان رود که کار اصلی ما این ها نیست.
این ها فقط ابزاری است برای تمرین صفات والا.
نماز مثل قطب نماست. استفاده از قطب نما، وقت خاصی ندارد.
باید همیشه جهت حرکت خود را کنترل کنی که نکند فکر کرده باشی کار تو درس خواندن و شخم زدن و آزمایش خون و ادرار است.