امروز کلیپی کوتاه درباره «پدر» که یکی از دانشجویان خوب دانشگاهمان برایمان فرستاده بودند را دیدم. بسیار بسیار جالب و منقلب کننده بود. (دریافت فایل کلیپ ۱۰۰ ثانیه ای پدر)
بگذریم از اینکه خیلی نقش ها در جامعه ما جابجا شده و خیلی از ما مردها حق پدری و شوهری را ادا نمی کنیم.
اما با دیدن آن کلیپ، این جملات در مورد خانواده هایی که خوب زندگی می کنند، به نظرم رسید:
– پدر تلاش می کند تکیه گاه باشد و از اهل خود حمایت کند و این حمایت ها جلوه ای از صفت «مهیمن» و «ولی» و «مدافع» خداوند می شود.
– مادر محبت می کند، مرجع عواطف می شود و از حریم خانواده اش حفاظت می کند و اینگونه جلوه ای از صفت «جمال» و «حفیظ» خداوند می شود.
– فرزندان، شیرین می شوند و شیرینی آنان، سپاس گزاری ای از زحمت های پدر و مادر می شود و اینگونه جلوه ای از «شکور بودن» خداوند اتفاق می افتد.
و همه این ارتباط ها شکل می گیرد تا ما آدم ها، زیبایی خدایی شدن را بیشتر بفهمیم.
اگر بپرسید برای آنان که ازدواج نکرده‌اند و یا اصلا موقعیت ازدواج تا پایان فراهم نشد و یا خانواده آنان کمتر این‌ها را رعایت کردند چه؟ خواهم گفت: مشاهده غیر تنگ نظرانه و رضایت‌مندانه این ویژگی‌ها در دیگر خانواده‌ها نیز می‌تواند طراحی محبت آمیز خداوند را نشان آنان دهد و رشد بازهم اتفاق افتد.
این ها همه با نگاه الهی داشتن به دست می آید و افق بدون خدا دیدن، به اینجا نمی رسد.
