اینکه جایگاه زن در جوامع مختلف نادیده گرفته می شود را قبول دارم اما توجه کنید که همه ما به نوعی اسیر این هستیم که ملاک های موفقیت و عدم موفقیت آدم ها را به ما تحمیل کرده اند. اصلا حقیقتا موفقیت به چیست؟ تا این موضوع را برای خود حل نکنیم، نمی توانیم به تحلیل عمیقی برسیم.
ما در تعریف موفقیت، تحت تاثیر هنجارهای مردانه، برجسته شدن در جامعه (در هر زمینه ای) را شاخصه ای برای موفقیت می دانیم. نه؟
به نظر من در اثر همین تلقی نادرست است که زنان فکر می کنند باید به مردان برسند. چرا مردان فکر نکنند که باید به زنان برسند؟ (در میزان محبت، در عمق خداپویی، در پاکدامنی زنان، در قنوت،در حق پذیری و …) این توهین به زن است که مرد را موفق فرض کرده ایم و می خواهیم زن را به او برسانیم.
البته دقیق تر این است که هر دو می توانند الگوی یکدیگر باشند اما موفقیت هرکدام به اقتضای خودشان است.
قرآن عزیز، در پایان سوره تحریم از این سخن گفته که مردان و زنان باید دو زن را الگو قرار دهند: (جالب اینجاست که پس از ذکر این دو زن، سوره پایان می یابد.)
وَ ضَرَبَ اَللّهُ مَثَلاً لِلَّذِینَ آمَنُوا اِمْرَأَتَ فِرْعَوْنَ إِذْ قالَتْ رَبِّ اِبْنِ لِی عِنْدَکَ بَیْتاً فِی اَلْجَنَّهِ وَ نَجِّنِی مِنْ فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجِّنِی مِنَ اَلْقَوْمِ اَلظّالِمِینَ ﴿التحریم، ۱۱﴾
و خدا برای مؤمنان همسر فرعون را مثل زده است هنگامی که گفت: پروردگارا! برای من نزد خودت خانه ای در بهشت بنا کن ومرا از فرعون وکردارش رهایی بخش ومرا از مردم ستمکار نجات ده.
وَ مَرْیَمَ اِبْنَتَ عِمْرانَ اَلَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِیهِ مِنْ رُوحِنا وَ صَدَّقَتْ بِکَلِماتِ رَبِّها وَ کُتُبِهِ وَ کانَتْ مِنَ اَلْقانِتِینَ ﴿التحریم، ۱۲﴾
و [نیز] مریم دختر عمران [را مثل زده است] که دامان خود را پاک نگه داشت و در نتیجه از روح خود در او دمیدیم و کلمات پروردگارش و کتاب های او را تصدیق کرد و از اطاعت کنندگان [فرمان های خدا] بود.