ایشان استاد بزرگ اخلاق، مجتهد و عامل به دستورات اخلاقی بودند. یکی از تنها اساتیدی که در بحث اخلاق، سال ها اجتهاد علمی کردند و نظریات ایشان در اخلاق الهی، راهگشای اهل علم و معرفت بود.
یادم هست گاهی که جلسات بی آلایششان در آن مدرسه به یاد ماندنی خیابان ایران می رفتیم، اساتیدی از حوزه و دانشگاه را می دیدیم که مشتاقانه و مودب برای شنیدن ۳۰ دقیقه بحث تحلیلی علمی اخلاق ایشان می آمدند.
دو نکته از نکاتی که پس از شاید ۸ سال، از این بزرگوار خاطرم هست و همیشه برایم راهگشا بود:
۱- جلسه ای، پس از بررسی علمی و مقدماتی اثبات کردند که وقتی خدمت به خلق می کنیم، باید هدف اولمان از این خدمت، رشد معنوی و روحی مخاطب ما باشد.
۲- می فرمودند امکان ندارد و امکان ندارد کسی خداوند را بخواند اما خداوند استجابتش نکند. امکان ندارد. البته گاه ممکن است صلاح او نباشد و حضرت حق، به گونه ای دیگر او را استجابت کند. به قول یک عزیز: یا نقد با او حساب می کنند و یا می ریزند به حسابش.
خیلی دوست داشتنی بود
همینطوره.
خدا ما رو هم توفیق دهد.