شعری که در وفات عزیز دلمان آیت الله العظمی بهجت (ره) سروده بودم.

به قلم: حجت الله حاجی کاظم

شاعر نیستم اما سال ۱۳۸۸، زمان رحلت عزیز دلمان آیت الله العظمی بهجت، آن قدر متاثر شدم  این شعر را سرودم.

اولین بیت این شعر، تضمینی است به یکی از اشعار سعدی.

یادم هست در حجره طلبگی، مدرسه معصومیه سلام الله علیها استراحت می کردم که از بلندگو ها آن خبر تلخ را اعلام کردند. به سرعت به طرف مسجد ایشان رفتیم.

مردم اشک می ریختند و می گفتند آیت الله بهجت رفت. در مسجدشان پشت سر هم روضه حضرت زهرا سلام الله علیها می خواندند.

خیلی مرد بزرگی بودند. دوست داشتنی، هلو، عاشق و به معنای کامل کلمه، اهل عقلانیت الهی و دینی.