حجت حاجی کاظم
رب بودن (تربیت کننده بودن) خداوند را آن زمان بیشتر حس کردم که برنامه خدا برای میزان حس نزدیکی مرگ را دیدم.
آنگاه که دانستم حس کوتاه بودن عمر را خداوند در میان کسانی که از ۴۰ سال فراتر می روند، بیشتر ایجاد می کند. (از بسیاری از مسن ها این را شنیده ام) اما در جوان، این قدر شدید نیست.
جوان هم می داند که مرگ خبر نمی کند اما آن قدر حس رفتن ندارد که پیر دارد. خداوند به جوان فرصت می دهد با ترس کمتر از رفتن، الهی شدن را انتخاب کند و عاشقانه تر رشد کند.
در جوانی پاک بودن شیوه پیغمبریست.
اما وقتی به پیری رسید، او را با حس شدید تر نزدیکی مرگ رشد می دهد. چرا که فرصت های گذشته از دست رفته است.
خداوند ما را رشد می دهد. فقط باید پنجره قلب هایمان را به رویش بگشاییم.
==========================================
نکته: البته یاد رفتن (مرگ) کردن، برای همه رشد دهنده است. اما منظور ما در اینجا، حس غیر اختیاری نزدیکی مرگ است. یاد مرگ کردن با اختیار خویش، خودش رشد و معرفت است.
با استفاده از بیانات استاد مزروعی حفظه الله
خدا کنه ما ازین دوران طلایی جوانیمون بهترین بهره رو ببریم و بتونیم ازش بهترین استفاده رو ببریم!
واقعا حرف های استاد کاربردی و ارامش بخشه…
خداکنه.
همینطوره.
دستورالعملی برای از دست ندادن فرصت جوانی وجود داره؟
به نظرم همین نسخه آیت الله بهجت ره
که
هرچقدر می دانید؛ هرچقدر می توانید عمل کنید.