به قلم: حجت الله حاجی کاظم – بر اساس داستانی واقعی
مرد، ناسزا می دهد و زن، ناسزا می شنود.
مرد، فریاد مستانه می زند و زن، ناله های دردمندانه. مرد، بچه ها را از زشتی کارش بیزار می کند و زن، بچه ها را از ماندنش برای آنان، شرمنده.
مرد، می داند که زن به خاطر بچه هایش هم که شده، رهایش نمی کند و زن، به اصلاح مرد امیدوار است.
زن، همین شرایط را از بدون پدر و مادر بزرگ شدن بچه ها بهتر می داند و می خواهد تا آخر پایسته بماند.
اما برای مرد شراب خوار، هیچ چیز مهم نیست. چرا که او گاه، عقل را با شراب کنار می نهد.
بچه ها پدر را دوست دارند اما نمی دانند چرا بعضی وقت ها بی دلیل کتک می خورند.
آیا روزی علیه شراب خواری سخنی خواهند گفت؟
آیا آیه ای را که پدرش به آن عمل نکرد خواهند دید؟
فرمود:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَیْسِرُ وَالأَنصَابُ وَالأَزْلاَمُ رِجْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّیْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ
اى مؤمنان! حق این است که شراب و قمار و بتهاى نصب شده و تیرهاى بخت آزمایی، پلیدى [و] از عمل شیطان هستند، پس از آنها دورى کنید تا رستگار شوید.
(مبارکه المائده – آیه ۹)
امام باقر (علیه السلام):
إِنَّ الْعَبْدَ لَا یَزَالُ فِی فُسْحَهٍ مِنْ رَبِّهِ مَا لَمْ یَشْرَبِ الْخَمْرَ فَإِذَا شَرِبَهَا خَرَقَ اللَّهُ عَلَیْهِ سِرْبَالَهُ فَکَانَ وُلْدُهُ وَ أَخُوهُ وَ سَمْعُهُ وَ بَصَرُهُ وَ یَدُهُ وَ رِجْلُهُ إِبْلِیسَ یَسُوقُهُ إِلَى کُلِّ شَرٍّ وَ یَصْرِفُهُ عَنْ کُلِّ خَیْرٍ
بنده تا شراب نخورده، در پناه نگهبانى خدا و آمرزش اوست. اگر شراب خورد، سرّش را فاش می کند، او را در پناه خود نگه نمى دارد. در اینصورت فرزند و برادر، گوش و چشم، دست و پاى چنین کسى شیطان است به هر زشتى بخواهد، او را می کشاند و از هر خوبى بازش مى دارد.
بحار الأنوار (ط – بیروت) ؛ ج۱۰۰ ؛ ص۸۵