ح- حاجی کاظم
اگر به کنار پدر و مادر زندگی کردن خانواده های نوپا توهین نمی کردیم و در طنزهایمان آن را مسخره نکرده بودیم و برچسب داماد سرخانه و شرط خانه داشتن برای ازدواج را چاشنی سبک زندگی خود نمی کردیم، شاید اتفاقات مثبتی که در زندگی های گذشته می افتاد، الان نیز برقرار بود. از نیاز بیشتر به اخلاق همراه با گذشت در تعامل با خانواده همسر و در زندگی همراه با ایشان که بگذریم، این سبک مزایای بسیاری دارد:
۱- کاهش فشار مالی به خانواده نوپا (از نظر تامین مسکن، همراه شدن در برخی وعده های غذایی و …) و امکان بیشتر تحقق ازدواج به موقع برای جوانان
۲- انتقال تجربیات نسل قبل به نسل جدید در نحوه زندگی، نحوه تعامل خانوادگی و …
۳- تحقق دستاوردهای صله رحم
۴- کمک گرفتن در نگهداری از کودک و بازی به عنوان نیاز اساسی او
۵- پدر و مادر زوج جوان در کمک به فرزندشان حس مفید بودن و نزدیکی بیشتری خواهند داشت.
وضع جامعه ما تا حدودی چنین شده است:
متاسفانه خانواده ها خانه دار بودن پسر در ابتدای ازدواج را ضروری می دانند، پسر و دختر حس می کنند باید هرچه بیشتر از پدران و مادران مستقل شوند و کمک گرفتن از آنان به زندگی ایشان مایه ننگ است، برای زوج جوان بچه دار شدن و بزرگ کردن او جدا از بار مالی، آن قدر وقت گیر نشان می دهد که یا راضی به این امر نمی شوند و یا با ناله و شکایت با کودک خود پیش می روند.
و این ها همه به آن خاطر است که خواستیم از کسی کمک نگیریم. در حالی که او نیز به کمک کردن به ما محتاج بود …
در این متن از فرمایشات آیت الله محسن اراکی ایده گرفته شد.
سلام.
بارها و بارها به این موضوع فکر کرده بودم و مزایا و معایبش را بالا و پایین کردم. ولی هر بار به نتایج مثبت تری رسیدم.
نتایجی که منحصر به فرد بودن.
نزدیکی به والدین برایم آرامشی داشت که موقعی که جدا زندگی می کردیم آن را نداشتم.
کمک های آنهایکی از مهم ترین دلایلی است که با وجود یک هدیه الهی(منظورم فرزند کوچکمان است) هنوز می توانم کار علمی و فرهنگی کنم.
انسان مواقعی برای تنهایی با خود و خدا نیاز دارد و اگر آنها اینطور برای هدیه ی کوچکم آغوش باز نمی کردند باید برای همیشه با تنهایی خداحافظی می کردم.
و هزاران هزار معجزه کوچک که در بحران ها، بزرگ و بزرگ اند و فقط مواقعی که فکر می کنم به زیباییش می رسم.