ح- حاجی کاظم
اسم، نشانه است. اسم خدا یعنی چیزی خدا ما را به خداوند منتهی می کند. عالم، اسم الله است و من و تو در ارتباط با کلیه امور و موجودات هستی، با نشانه هایی منتهی به خداوند مواجه می شویم.
وقتی با دین و آیات خدا و نشانه های عظمت هستی مواجه می شویم، با اسم الله مواجه هستیم.
وقتی با محبت به فرزند و پدر و مادر و همسر مواجه هستیم، با اسم الله مواجهیم.
اما باء بسم الله طبق قول مورد نظر ما، مطلق ربط است. هر نوع ارتباطی را می توان با باء تعریف نمود. (علامه مصطفوی در التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱،ص ۲۰۳: فقط دلالت بر ربط دارد که به تناسب، نوع ربط تعیین می شود.) بدین ترتیب ابتدای هر کاری که بسم الله الرحمن الرحیم را به کار می بریم، شروع آن کار، کیفیت آن کار، نتایج آن کار، اجزای آن کار، وجود اشیاء مرتبط و … همه و همه را مرتبط با نشانه بودن برای الله دانسته ایم.
کسی که با این تذکر زندگی می کند، روح عرفان الهی در او جاری خواهد شد.
سلام
مطلب بسیار جالبی بود..
کلا مطالب خوبی هست.
بنده لینک میکنم شما رو