اخلاق عجیب آیت الله بهجت در نینداختن بار خویش بر دوش دیگران

استاد ما از قول فرزند آیت الله العظمی بهجت (رحمه الله) می گفت: (نقل به مضمون)
زمانی بود که حال آقا خیلی بد بود. به طوری که حالشان بد شد و نمی توانستند حتی از جای بلند شوند و بایستند.
ما در اتاق کناری بودیم.
حتمی ما را صدا هم نکردند که کمکشان کنیم تا آنکه خودمان متوجه حالشان شدیم.
گفتیم چرا ما را صدا نکردید؟
فرمودند: گفتم شاید کار داشته باشید. نخواستم مزاحمتان شوم. (نقل به مضمون)

تا جایی که می توانیم نباید بار مشکلات خود را بر دوش دیگران بیندازیم.
حتی بر دوش کسانی که دوستمان دارند و عاشق آن هستند که کارهیمان را انجام دهند.

مگر آنکه خیلی اصرار کنند و ناراحت شوند. آن وقت از باب رد نکردن حاجت مومن، قبول کنیم.

امام علی (ع) : آبروی تو همچون یخ جامدی است که درخواست از مردم ، آن را قطره قطره آب می کند. پس بنگر که آنرا نزد چه کسی فرو می ریزی. نهج البلاغه حکمت ۳۴۶.