حجت حاجی کاظم
یکی از اشکالات سیستم آموزشی این است که یه جوری ببا ما حرف می زندد که انگار متون درسی و علم متداول و حتی روش بیان آن بهترین است و یکتاست و هرکس کم بفهمد یا جایی گیج شود، مشکل فقط از خودش است. (به اصطلاح عوامانه و با عرض معذرت از ساحت دوستان، انگار هرکس به متون درسی اشکالی داشته باشه، خودش خره)
وقتی سال ها تلاش کنی، تازه می فهمی خود علم متداول و نحوه بیان آن چه قدر اشکال دارد و آنهایی هم که بچه درس خوان های جهان هستند، خیلی وقت ها فرقشان با بقیه این بوده که هر چه بوده اعم از مفید و مزخرف، همه را حفظ کرده و همان ها را تحویل داده اند. همین. وگرنه الزاما تقدیر شدن از آنها به معنای درست بودن محفوظاتشان نیست.
گاهی اوقات برای ما آن قدر از کتاب ها و آدم ها و … تعریف می کردند که وقتی حس می کردیم اشکالی در سخن یا بیانی است، فقط به فهم و خودمان شک می کردیم و نتیجه می گرفتیم که خیلی گویا مشکل داریم. اینهاست که یک ملت را از رشد علمی محروم می کند. وقتی همه مثل بز اخفش فقط سرتکان دهند، وقتی همه در برابر هرم مازلو، نظریه تکامل، نیاز به ریمان پایین و بالا در انتگرال، توبه نداشتن تکرار کننده گناه و … فقط سر تعظیم فرود می آورند، اگر آنان را بچلانی، چیزی جز شعار و حفظیات از آنها بیرون نخواهد آمد و رشد علم مورچه ای خواهد شد.
خدا کند همه مردم ما آن قدر علم بیاموزند و آن را بفهمند که لفظ پراکنی را از علم تشخیص دهند.