باید دلسوز باشیم. نصیحت کنیم و نصیحت بپذیریم.
اما
نباید نصیحت های ما بوی قضاوت داشته باشد.
حق نداریم کسی را محکوم کنیم. حق نداریم درباره کسی با اطمینان حرف بزنیم.
حتی تصورش هم گاهی گناه است. (ان بعض الظن اثم)
وقتی دیدیم کسی گناهش را پنهان کرد، نمی توانیم بگوییم منافق است. شاید پنهان کرده تا گناه ترویج پیدا نکند.
وقتی دیدیم کسی کار خیر خود را آشکار انجام داد، متهم به ریاکاری اش نکنیم. شاید نیت فرهنگ سازی داشته است.
نباید نصیحت های ما بوی ملامت داشته باشد.
ما شرایط دیگران را نمی دانیم. ما از میزان فشارها بر او خبر نداریم. جای او نیستیم.
درود خدا بر او که فرمود: هرکس دیگری را ملامت کند، نمی میرد تا اینکه خودش نیز به آن چیز گرفتار شود.
یادگرفتن فرهنگ نصیحت، هفت خوان رستم می خواهد اما جامعه ای را نجات می دهد.
(با تشکر از دوست عزیزم آقا کیوان به خاطر تذکر این مطلب)
ارادت داریم 🙂