حجت الله حاجی کاظم
امروز مطلبی را از شیخ انصاری رحمه الله در جلد اول مکاسب می خواندم. جالب بود:
فاعلم أن المستفاد من الأخبار المتقدمه و غیرها- أن حرمه الغیبه لأجل انتقاص المؤمن و تأذیه منه فإذا فرض هناک مصلحه راجعه إلى المغتاب بالکسر أو بالفتح أو ثالث دل العقل أو الشرع على کونها أعظم من مصلحه احترام المؤمن بترک ذلک القول فیه وجب کون الحکم على طبق أقوى المصلحتین کما هو الحال فی کل معصیه من حقوق الله و حقوق الناس و قد نبه علیه غیر واحد.
خلاصه اش:
حرمت غیبت به جهت کوچک نشدن مومن (منظور از مومن، هرکس است که ظاهرا حتی شیعه باشد) و ناراحت نشدن اوست و اگر واقعا اتفاق افتد که مصلحتی بالاتر از آن پیدا شد (مثل ادای حقوق الله و حقوق الناس) در آنجا می توان به قول امروزی ها افشاگری کرد.
کتاب المکاسب (للشیخ الأنصاری، ط – القدیمه)؛ ج۱، ص: ۱۷۱
مرز میان غیبت و روشنگری کجاست؟